Seni sevdikçe bitmesin istiyorum ya bu ömrüm,
Bazıları sizi sadece gündüz gezdirir ama evinde yatıramaz, bazıları malikanesinde ayrı bir oda verir, bazılarında salondaki çekyatta uyursunuz. Bazısı vejetaryendir, bazısının 10 kedisi vardır. Bütün bu kriterleri göz önünde bulundurup potansiyel ev sahibinizle temasa geçer, şehirde bulunacağınız sürede kendilerinde kalıp kalamayacağınızı sorarsınız. Genel geçer misafirlik kuralları bu organizasyonlarda da aynen uygulanır. Birinci kural, önceden konuştuğunuzdan daha uzun süre kalmamaktır, zira hepimizin bildiği gibi misafirin kısa sürelisi makbuldür. Onun dışında evin kurallarına saygı gösterilir, yemekten sonra bulaşıklar yıkanırken, “Hayatta olmaz” diyeceklerini bile bile “Yardım edebilir miyim” diye sorulur. Ev otel gibi kullanılmaz, her gün en az bir öğün beraber yenir ki, ev sahiplerinizle birbirinizi tanıma fırsatınız olsun. Bu organizasyonlara üye olmak için illa evinizi açmanız gerekmez. Kayıt sırasında evinizde misafir kabul edemeyeceğinizi ama şehri gezdirebileceğinizi veya birlikte çay içip sohbet edebileceğinizi de yazabilirsiniz. Pek çok kişi bu şekilde başlayıp daha sonra kendine ve sisteme olan güvenleri yerine geldikçe evlerinde konuk kabul etmeye başlıyor. 
Artvin'de bir festivaldi ben ve arkadaşlarımı yola düşüren. Yol uludur.
yeni açılan dükkanlar ve sabah telaşındaki insanlarıyla şehir, olağan bir gününü yaşıyor. Bizim içinse o gün orada olmak hiç de olağan değil aslında. Birşeyler yiyip tekrar yola koyuluyoruz. Niğde'yi hiçbirimiz sevmedik. Bir şehir nasıl sevilir? Neden sevilir? Yol boyunca içimizde bu sorulara cevap aradık farkında olmadan. Yolculuğumuzun sonunda her birimiz kendimize göre cevaplar bulmuşuzdur sanırım.
Nevşehir, Niğde'den daha kalabalık, park yeri bulmakta zorlanıyoruz ve ara bir sokakta kaldırım kenarına park ettiğimiz için belediye görevlisi 1,5 lira alıyor bizden. Nevşehir'de her yer 
böyleymiş. Bir şehri turizmin ne denli etkilediğini anlıyorum Nevşehir'de. (Vakti zamanında gittiğim Antalya da böyle bir his uyandırmıştı bende.) Nevşehir'de yaşasak belki de hiç uğramayacağımız bir çay bahçesi bulup birer çay içiyoruz. Zaten her gittiğimiz şehirde bizi böyle bir düşünce alıveriyor. "Eğer buralı olsak buraya mı gelirdik" diye.
Hacı Bektaş. Yıllardır gitmek isteyip de bir türlü gidemediğim yer. Vakit oraya gitmek için o kadar uygun ki. Ve ruhum, o da uygun. Her mekanda bangır bangır türkü çalınan başka bir yer daha görmedim. Aleviliğin-Bektaşiliğin böyle bir turizme dönüşmesi beni hezeyana uğratsa da; turist gibi değil de seyyah gibi gittiğim için çok kötü etkilenmedim bu durumdan. Hacı Bektaş Veli'nin dergahı şimdi "müze". Gezilip, ziyaret edilen, baktıkça şaşırılan bir yer olmuş artık. Bir zamanlar onların burda yaşadığını hayal 
ediyoruz. Bu kapıdan geçtiklerini, burada oturduklarını, bu kazanlarda yemek pişirdiklerini, bu sazları çaldıklarını, burada semah dönüp, burada erdem kazandıklarını... Hacı Bektaş'ın yattığı, türbesinin bulunduğu odaya giriyorum; inanmak çok güzel geliyor o ân. Anlatamadığım, anlatmaya kıyamadığım bir his içimde. Tatması bambaşka bir ağırlık. 
Çile hane'ye giriyorum sonra. Kesif bir koku, derin bir sancı. Yaklaşık bir saat sonra kendimizi türbenin önündeki bankta otururken buluyoruz. Hepimizde içerdeki duygularımıza bir neden arayışı var. Her birimizde buna bir cevap bulmuşuzdur sanırım.
kamamız lazım. Abdalları görmeden hiç bir tat alamıyoruz Kırşehir'den. Öyle eksik terk ediyoruz orayı..
Pamucak" (Penpecik) nerede diye. O kadar yaklaşmışız ki.. Yozgat'a varmadan giriyoruz köy yoluna. Neyle ve kimle karşılaşacağımı bilmeden tabelaları ve bize tarif edilen yolu izliyoruz. Köye vardığımız da bir kaç kişiyi bir evin bahçesinde motor gibi bir şeyle uğraşırken görüp duruyoruz. Ne diyeceğim peki? Arabadan iniyorum ve bana merakla bakan gözlerin karşısında durup "Ben bu köylüyüm" diyorum. Bakışlar değişiyor birden. "Kimlerdensin" diyorlar. Babamı ve dedemi söylüyorum. Köklere kavuşmak hayatım boyunca hiç tatmadığım bir duyguydu o ânâ kadar. Hemen tanıyorlar dedemi, babamı.
Bir amca, -daha sonradan akrabası olduğumu söyledi- elindeki işi bırakıp bizi karşıdaki eve davet ediyor. Bahçede oturuyoruz, erik ağacını ve yerde duran kaseyi gösteriyor, ellerimle o evin bir oğlu olarak topluyorum erikleri. Misafirim ama içimde arkadaşlarıma karşı ince bir misafirperverlik de var. Amcanın karısı ayran getiriyor. Hem artık köye kimsenin gelmediğinden dem vuruyorlar hem de benim gelmiş olmama seviniyorlar. Biraz sohbet ediyoruz; neden burdayız, nereden geliyoruz, nereye-niçin gidiyoruz. Babam nasıl, amcamlar nasıl?.. Bildik ama tatlı bir sohbet. Vakit daralıyor, yol bizi çağırıyor. Köyden çıkarken "vay be" diyorum içimden, "burasıymış!"
ettirircesine çılgın bir yağmur başlıyor. Çorum'a gelip de leblebi yememek olur mu? Yol boyunca dizilmiş leblebi dükkanlarından birinin önünde duruyoruz. Acılı leblebi seviyor Yalçın.
kararlı. Çünkü o biliyor önümüzdeki yolu, karanlığa kalmamamız gerektiğini. O biliyor ve çok haklı olduğunu hava kararıp da daha varamadığımız vakitler anlıyoruz. 
Biz de çalgıcıyız ve Rıza Baba çalgıcıları gerçekten seviyor. Orada da nereden gelip nereye niçin gittiğimize dair ufak bir muhabbetten sonra tekrar çıkıyoruz yola.
Trabzan büyük şeher oy doyamadım tadına/ Uzaktan sevmak olmaz gel yakına yakına.. Evet Trabzon büyük şehir ve bana biraz İstanbul'u andırıyor. Şehrin içini biraz geziyoruz, bir pidecide birer kır pidesi yedikten sonra tekrar düşüyoruz yola. Yolda olmak ne güzel.
ına sapıyoruz İkizdere'den ve hemen sonra başlıyor Karadenizin eşsiz yeşil doğası. Oralarda olmak çok mutlu ediyor hepimizi. Bir nehir kıyısından vadi yolunu takip ederek tırmanmaya başlıyoruz. Hava soğuyor. Dağ yamacında çay içebileceğimiz bir mekanda duruyoruz. Çay artık demlikle geliyor önümüze.
Ve Ovit Dağı. Dağlara neden türküler yakıldığını anlıyorum orada. Karlı dağlar geçit vermez olunca / Gidilmez o yare / Dağlar...
duruyoruz, arabadan inip var gücümüzle bağırıyoruz, hesapsız, özgürce. Aşağıdan baktığımızda yükseklerdeki bulutları görünce Deniz "o bulutların oraya gitsek" demişti. Ve oradayız. Sis içinde görüş mesafesi üç-beş metre, ağır ağır ilerliyoruz. Dağı ve sisleri geçiyoruz. Önümüzdeki ilk yerleşim yeri İspir. İspire vardığımızda Yusufeli-Kılıçkaya yolunun yol çalışması nedeniyle kapalı olduğunu öğrenip diğer bekleyen araçlarla biz de beklemeye başlıyoruz. Yarım saat kadar sonra yol açılıyor ve Ovit Dağı yolundan daha dar ve keskin virajları olan bir dağ yoluna giriyoruz.
Ve doğanın gücü bizi durduruyor. Ufak da olsa bir sel çakıl yolu darmadağan etmiş. Hafif meyilli yaklaşık yüz metrelik bir iniş sel yolu olmuş. İniyoruz arabadan ve yoldan geçebilir miyiz kaygısıyla yolu kenardan kenardan incelemeye başlıyoruz. Bir dağ başındayız, telefonlarmız çekmiyor, karanlığa kalmamalıyız. Soner daha tecrübeli. "Bu araba burdan geçer" diyor. Arabanın nerelerden 
geçeceğini tespit edip endişe,inanç ve sağa sola diye bağırarak izliyoruz Yalçın cengaverin geçişini. Ama bu daha ilk. Bu kez başka bir sel vardığımız bir köyün hemen girişini kapatmış. Karşıda bekleyen ve arkamızda biriken araçlarla köylülerin bir saate kadar azalır demesi üzerine beklemek zorunda kalıyoruz. Bir kaç kendine güvenen araç zar zor geçiyor yolu ve artık hiç geçilmeyecek durumu da getiriyorlar böylece. Çaresiz bekliyoruz. Köylülerin dediği gibi kırk beş dakka sonra su azalıyor. Karanlık ve daha önümüzde en az iki saatlik yolumuzun olması bizi ani karar vermeye zorluyor. "Şimdi geçmemiz gerekiyor" diyoruz, "eğer karanlık basarsa geçeceğimiz yeri hiç göremeyeceğiz". Yalçın yine iş başında ve başarıyor.
Sabah oluyor ve kahvaltıda ömrümde ilk kez Kuymak yiyorum. Kuymak çok güzel. Kahvaltıdan sonra hazırlanmaya başlıyoruz. Soner Mersin'deyken üzerimize kalın giyecekler almamızı söylemişti. Giysilerimizi alıp köy meydanına bizi götürecek herhangi bir aracı beklemek için gidiyoruz. Beklerken sakallarımdan arınmak istiyorum ve köyün
berberine gidiyorum. Ben hayatımda ilk defa Kılıçkaya'da bıyık bırakıyorum o gün. Denizle Serdar beklerken kaldırımda müzik yapıyorlar. Ben de katılıyorum onlara, köylüler bakıyor, dinliyor, seviyor. Her geçen içten selamlıyor bizi.
Sertaç önceden bir tanıdıkla gitmiş, Sonerle Yalçın da daha sonra gelecekler. Arosa çıkacak bir kamyonun arkasına (Ben Deniz ve Serdar) atlıyoruz ve patika yolundan Aros'a çıkıyoruz.
Kaçkar Tv canlı yayın yapıyormuş ve oraya gelen her grup televizyona çıksın diye bizi bir yarım saat sahneye alacaklarmış haberi geliyor ve hava kararmadan sahneye çıkıyoruz. Oradaki herşey ve herkes gibi sahnede de güzel bir samimiyet yakalıyoruz izleyenlerle. Sahneden indikten sonra artık hava kararmadan çadırları kurmamız gerektiğini söylüyorlar oradaki arkadaşlar. Geçen sene kamp kurdukları yeri buluyoruz ve getirdiğimiz çadırları açıyoruz. Tabiki kamp ateşi de lazım, bunun için de odun lazım. Oradaki daha tecrübeli bir grup soner ve Serdar da dahil yamaç aşağı kayboluyorlar odun bulmak üzere. Hava soğuyor ve 
kararıyor.Üstüne de yağmur yağıp getirilen odunlar ıslanınca bizim ateşten kimsenin ümidi k
almıyor.
Gittimizde akşamında etkisiyle çay faslı bitmiş alkol faslına geçmiş bir masada buluyoruz kendimizi. Herkes birbirini tanıyor. Kasa kasa bira geliyor ve sürekli türküler söyleniyor. Kadehler vargüçle bağırılarak kaldırılıyor. Tekrar türküler, arada
bir gaza gelinip halay tutuşmacalar. Espriler, kahkahalar... O akşamı hayatım boyunca unutmayacağım.
ri atıp suyunu öyle kaynatıyoruz. Herkes yavaş yavaş uykuya çekiliyor çadırlara. Az biraz arabada uyuyorum. Üç saatlik uyku o dağ havasında yetiyor artıyor bile. Kalkınca Yalçın'ında uyandığını görüyorum. "Hadi" diyorum, "kahvaltılık bir şeyler bulalım". Soner'in annesinin yanına çadırlarına gidiyoru
z. Annesi bizim için sabahtan hazırlamış kahvaltılıkları. Her birşeyi alıp çadırların önünde kahvaltı kuruyoruz Yalçınla. Birer birer kalkıyor diğerleri ve kahvaltıdan sonra sarılıp vedalaşıyoruz. Uzun bir yolculuk daha bizi bekliyor. Soner'i orada bırakıp Erzurum yoluna sapıyoruz Yusufeli'nden.
Gidiş dönüş yolu
Bir kadın ve bir erkek. Birbirlerini sevdikleri, elele ormanda güle oynaya yürümelerinden ve göz süzüp bakışmalarından belli. Türk filmlerinin mutlu sonu işte. Biz normal aşıkların hiçbir zaman yapmadığı yanak yanağa yüzleri kameraya dönük sırıtmaları. Ormanın içinde mutlu oldukları artık izleyici tarafından onaylanmış bir şekilde kaybolmaları ve MUTLU SON. 
Birden acıktım, çaysadım, nargile içesim geldi, hatta yatmak uzanmak uyumak istedim. Ama sadece bir yemeklik vaktimiz vardı. Suyun etkisiyle olacak balık sipariş ettik, alabalık. Gerçi o mekânın güzeliğine sığınan sıradan bir pişirimle geldi önümüze ama çok da aldırmadan yedik balığımızı,tazeydi ve gerçekten alaydı, bu bize yetti. ( Alabalık en güzel tereyağlı oluyor bu arada, ama orada tereyağ ve balık birlikteliği çok denenmeyen birşey olacak ki ayrı olarak tereyağ istediğimde garson çocuk bunun nedenini anlamamış gözlerle baktı bana ve çok sorgulamadan getirmesini beklediğim bir kaşık tereyağ da gelmedi zaten)
